Junsele Sweden

Tsjonge, een houthok. Om dat nou op je blog te zetten. Fotografisch toch ook niet zo bijzonder. Geen inspiratie meer?
Ik zat van de week na te denken over mijn fotografieprojecten. Klinkt heel zwaar maar dat valt wel mee hoor. Het komt er op neer dat ik probeer om toch langere tijd een thema in mijn fotografie vast te houden. Je krijgt dan een verdieping in je onderwerp. Zo ben ik bezig met bosbouw, verlaten plekken en in Zweden vaak met vergane glorie. Vooral op het platteland van Zweden is dat vaak zichtbaar aanwezig. Niet zozeer vergane glorie omdat het slecht met dat land zou gaan maar wel de vergrijzing, verschuiven van economische activiteiten en dergelijke. Voor mij een geliefd onderwerp om vast te leggen, kijk maar eens naar de verlaten benzinepompen. En toch is dat op onze reizen door Zweden gelukkig niet het enige wat ons aantrekt in dat land. Feitelijk is het juist de andere kant die ons erg aantrekt. Juist op het platteland en zeker in midden en noord Zweden doen de bewoners er alles aan om het leefbaar te houden. En dat merk je, lokale marktjes, loppis, kleine openluchtmusea, open kerken enzovoort. Men is trots op de omgeving. Het meest bijzonder is wel de inrichting van natuurgebieden en picknickplaatsen. Want het houthok hier staat gewoon bij een meertje met een parkeerplaats, een grillplaats, zelfs een ingerichte blokhut. Het achterliggende natuurgebied heeft meerdere schuilhutjes, compleet met een houtvoorraad. Gratis te gebruiken. En dat maakt dit houthok dan wel weer bijzonder. En voor wie dit allemaal is.... het loopt niet storm. Zo nu en dan een eenzame wandelaar. Op deze mooie dag in het hoogseizoen waren wij alleen. Maar dat valt de lokale bevolking niet op, met 3 inwoners per vierkante kilometer is iedere bezoeker er een. 
Maar terugkomend op mijn fotoprojecten, als we het komende jaar naar Zweden gaan wil ik juist dit aspect in beeld gaan brengen, enerzijds de verlatenheid en datgene wat niet meer is en anderzijds de energie om het leefbaar te houden.